Earth sculpture, created for the IJsselbiennale 2023.
Earth, seeds, straw, burlap, wire, wood.
Approx. 800 x 500 x 170 cm.

The work in progress:
June 2023

June 2023

August 2023

September 2023

Uit de catalogus ‘IJsselbiennale 2023’:

In het landschap tussen Zalk en Kampen, vlak tegen de Venedijk, lijkt het alsof een stuk van het dijklichaam is losgeslagen. Maar daarvoor is het te gaaf. Wacht. Een curve. Benen? Billen? Een rug? Twee reusachtige, met de aarde verstrengelde ‘lichamen’. Het is moeilijk te zien: lossen ze op in de aarde of komen ze er langzaam uit tevoorschijn?

Knibbeler: ‘Ons leven speelt zich steeds meer af op schermen, met steeds minder aandacht voor het fysieke en aardse. Onze maatschappij doet een groot beroep op ons hoofd en het is makkelijk om het contact met je lichaam te verliezen, en dat vooral te zien als een voertuig, waarvoor we pas aandacht hebben als iets niet meer werkt.

Ik zie veel paralellen in hoe we met de aarde omgaan. De illusie van afgescheiden zijn van ons lichaam en de aarde maakt dat we op beiden roofbouw plegen. Onze relatie met de aarde verkeerd in een crisis. Voor de gevoelens van verlies die je hierbij kunt voelen heeft de filosoof Glenn Albrecht het woord ‘Solastalgia’ bedacht: ‘Homesickness when you are still at home’.

In dit werk wil Knibbeler de aarde dichter bij ons brengen door haar de vorm van een lichaam te geven. Als we onszelf in de aarde herkennen, voelen we ons dan nader tot elkaar? Voelen we dan weer hoe belangrijk de aarde voor ons is en dat we met haar verbonden zijn? Zouden we dan meer compassie voelen? Het is makkelijker om voor iets te zorgen dat dichtbij je staat en waar je jezelf in herkent. Dat wat dichtbij ons is, daar houden we van.

Kunnen we de verstoorde relatie herstellen? Wat ontdekken we als we letterlijk aarden en niet alles proberen te begrijpen, maar lichamelijk waarnemen? Gaan we dan voelen dat wat we de aarde aandoen, we ook onszelf aandoen?